ပဲမ်ားတဲ ့ေခတ္

by Lay Pyay Thone on Saturday, November 24, 2012 at 1:02pm ·

မုိႏုိပုိလီကစားႏုိင္ေတာ ့ ခရုိနီျဖစ္တယ္...
ဂ်င္ေလာင္း ဖဲရုိက္ေတာ့  ေလာင္းကစားသမားတဲ ့...
အရက္ေလးေသာက္မိပါတယ္...ႏွာေခါင္းရွဳံ ့ခ်င္ၾက
ပုိက္ဆံေလးလုိလုိ ့ ႏွစ္လုံးထီေလးထုိးမိပါတယ္...
ခ်ဲေလးထုိးမိပါတယ္...ေထာင္ ၂ ႏွစ္တဲ ့...

ေဆးေျခာက္ေလးေရာင္းမိပါတယ္...ေထာင္
အရက္ပုန္းေလးေရာင္းမိပါတယ္...ေထာင္
ပန္းဆုိးတန္းမွာ...သီရိမဂၤလာေစ်းမွာ...မတ္တပ္ေလးရပ္မိတဲ ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္...ေထာင္
ကုိယ္ကခ်ိန္လုိက္တုိင္း သူမ်ားနဲ ့ျငားျငားသြားသလုိ...
အိပ္မက္ေတြက မေရရာ...
ေခတ္ကုိက...သီခ်င္းၾကယ္ၾကယ္မဆုိရဲ...ဂစ္တာမတီးရဲ...ဆံပင္ရွည္မထားရဲ...

ေသာင္မတင္ေရမက်ပါ...ခင္သႏၱာရယ္...
မင္း...ထဘီ ရွည္ေတာ့လည္း...ရွည္လုိ ့
ထဘီတုိေတာ ့လည္း...တုိလုိ ့ဆုိၿပီး၊
ပီေကစား...စားျပန္ၿပီ
သီခ်င္းဆုိ...ဆုိျပန္ၿပီ
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္...ထုိင္ျပန္ၿပီ
ဆံပင္ညွပ္...ညွပ္ျပန္ၿပီ
ရုပ္ရွင္ၾကည့္...ၾကည့္ျပန္ၿပီ...နဲ ့
ခုိးလုပ္ ခုိးၾကည့္ ခုိးေတြ ့ရတဲ ့ေခတ္ေလ...ခင္သႏၱာ...

ဒီအေလးမမွန္ဘူးလုိ ့ မင္းဘယ္သူ ့ကုိေျပာရဲလုိ ့လဲ
ဒီခ်ိန္ခြင္ခုိးတယ္လုိ ့ေရာ မင္းေျပာႏုိင္ခဲ ့လုိ ့လား
အကုိရယ္...ေစ်း၀ယ္ရတာအကုသုိလ္မ်ားလုိက္တာ...လုိ ့ မင္းေျပာေတာ ့
ငါ...ေၾကာင္ၿပီးၾကည့္ေနရုံကလြဲလုိ ့
ဘာမ်ားေရာ တတ္ႏုိင္ဦးမွာတဲ ့လဲ...
ေခတ္ကုိက ခပ္လြဲလြဲ
ပဲကလည္း ခပ္မ်ားမ်ား.......

ကုိယ္ ့ကုိယ္ကုိသာ...သနားၾကပါ မ်ားသတၱ၀ါ...
ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ ဆုိတာ...
ေလာင္မီးကိေလသာ...တစ္၀ုန္း၀ုန္းေတာက္ေလာင္တာ.......

သီခ်င္းသံကေတာ ့ ငါတုိ ့ကုိအခ်က္ျပေနၿပီ ခင္သႏၱာ...
နာနာေလး ဆုိေပးလုိက္ပါ.........

ေလေျပသုန္
၂၄ ႏုိ၀င္ဘာ ၂၀၁၂